Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Złotoryi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 sierpnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Złotoryi I Wydział Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący : SSR Waldemar Bochenek

Protokolant : sekr. sądowy Ewa Imielińska

po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2016 roku w Złotoryi

na rozprawie sprawy

z powództwa D. D.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki D. D. kwotę 1.500,00 (jeden tysiąc pięćset zł) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty;

II.  dalej idące powództwo oddala;

III.  zasądza od powódki D. D. na rzecz strony pozwanej Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 681,84 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje powódce D. D., aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Złotoryi) kwotę 323,49 złotych tytułem części nieuiszczonych kosztów opinii biegłych i stawiennictwa świadków;

V.  nakazuje stronie pozwanej Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W. , aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Złotoryi) kwotę 125,80 złotych tytułem części nieuiszczonych kosztów opinii biegłych i stawiennictwa świadków.

Sygn. akt I C 288/15

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować wyrok w repertorium C;

2.  kal. 21 dni;

3.  po prawomocności założyć karty dłużnika.

Dnia 25 sierpnia 2016 r. Sędzia …………………………………

Sygn. akt IC 288/15

UZASADNIENIE

Powódka D. D., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (radca prawny}, wniosła w dniu 9 lutego 2015 roku (data nadania) pozew przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 5 250,00 zł tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu przez stronę pozwaną, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 1 200,00 zł oraz opłaty skarbowej w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż w dniu 13 października 2014 roku doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego została poszkodowana. Szkoda powstała w wyniku zdarzenia była likwidowana przez stronę pozwaną. Następnie powódka wskazała, iż pismem z dnia 26 listopada 2014 roku strona pozwana poinformowała ją o odmowie przyznania żądanych świadczeń, albowiem w jej ocenie, powódka w wyniku zgłoszonego zdarzenia nie doznała krzywdy w postaci obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia rodzącego odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanego. Powódka nie zgadza się z takim stanowiskiem, albowiem w wyniku przedmiotowego zdarzenia doznała skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa, urazu klatki piersiowej oraz zespołu stresu pourazowego. Z uwagi na rozmiar trwałego/długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, jakiego doznała w wyniku wypadku, oraz zmian jakie spowodował on w jej życiu, a także niepewność rokowań co do poprawy jej stanu zdrowia ze wskazaniem na niepomyślny ich przebieg uznała, że kwota 5 000,00 złotych stanowi adekwatny ekwiwalent doznanych cierpień i krzywd. Nadto powódka domaga się również zasądzenia kosztów leczenia w wysokości 250,00 złotych, które są wykazane w dowodach załączonych do pozwu. Powódka podkreśliła, że wypadek jakiemu uległa był dla niej traumatycznym wydarzeniem oraz że jego skutki odczuwa do dnia dzisiejszego. Jako uczennica Liceum Ogólnokształcącego w L. była niezdolna do nauki przez okres jednego miesiąca, a leczenie i rehabilitacja trwa nadal, w tym powódka jest naświetlana aparatem RTG, zażywa leki przeciwbólowe oraz rozluźniające. Ponadto od tego czasu ma problemu z wątrobą, a w skutek wypadku nie ma możliwości uprawiania sportu, takiego jak jazda rowerem, fitness, pływanie. Uraz kręgosłupa utrudnia jej normalne funkcjonowanie, naukę, powódka cierpi na bezsenność, a uczestnictwo w wypadku spowodowało także rezygnację powódki z kursu prawa jazdy, na który w tamtym czasie uczęszczała. Strona powodowa argumentując określenie wysokości żądanego przez nią zadośćuczynienia powołała się na orzeczenia Sądu Najwyższego oraz sądów apelacyjnych, które odnoszą się do sposobu i wysokości określenia kwot zadośćuczynienia z uwzględnieniem indywidualnego charakteru każdego przypadku.

W odpowiedzi na pozew, wniesionej w dniu 6 marca 2014 roku (data nadania), strona pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (adwokat), wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana podniosła, iż strona pozwana przyjęła w sprawie zgłoszenie szkody i postępowanie likwidacyjne, i stwierdziła, że zebrany materiał dowodowy wykluczył jej odpowiedzialność za skutki zdarzenia na zdrowiu powódki z dnia 13 października 2014 r. W konsekwencji strona pozwana decyzją z dnia 12 grudnia 2014 r. odmówiła wypłaty odszkodowania. Strona pozwana podkreśliła, że zakres uszkodzeń pojazdu (D.), którym poruszała się powódka wskazuje, iż pojazd sprawcy uderzył w jego tył przy niewielkiej prędkości, w końcowej fazie hamowania. Zderzenie miało charakter niskoenergetyczny, a jego energia została rozproszona przez zderzaki pojazdów. Strona pozwana oszacowała prędkość zderzeniową na poziomie nie większym niż 15 km/h, co skutkowało nieznacznym oddziaływaniem impulsu zderzenia na pasażerów pojazdu D. i wykluczeniem powstania u nich obrażeń. Równocześnie, z ostrożności procesowej, strona pozwana zanegowała wysokość dochodzonego przez powódkę zadośćuczynienia. W tym zakresie, powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, strona pozwana dodała, że kwota zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach i dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych oraz nie powinna być źródłem wzbogacenia. W związku z powyższym strona pozwana nie znajduje usprawiedliwienia w przyznaniu powódce zadośćuczynienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 października 2014 r. powódka D. D. została poszkodowana w wyniku wypadku komunikacyjnego w postaci kolizji drogowej, której sprawcą była osoba posiadająca polisę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej Towarzystwa (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.. W chwili zdarzenia powódka była uczennicą liceum ogólnokształcącego w systemie zaocznym.

Powódka uczestniczyła z zdarzeniu drogowym z dnia 13 października 2014 r., jako pasażerka samochodu osobowego D. Matiz, nr rej. (...), w którego tył uderzył pojazd F. (...), nr rej. (...), którego właściciel posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów u strony pozwanej.

Dowód

-

akta szkody 100- (...) (płyta CD), k. 26

-

zaświadczenie Komendy Miejskiej Policji w L. z dnia 30 października 2014r.,k.6

-

zeznania M. C., k. 40 (płyta CD - k.43)

-

zeznania A. C., k. 41 (płyta CD - k.43)

-

zeznania U. U., k. 41-42 (płyta CD - k.43)

-

przesłuchanie powódki, k. 34 (płyta CD - k.36)

Do kolizji doszło na drodze jednojezdnej, dwukierunkowej, na miejscu nie zabezpieczono śladów kolizji. W wyniku kolizji w samochodzie D. Matiz uległy uszkodzeniu: nakładka zderzaka tylnego (połamana), pokrywa bagażnika (odkształcona), ściana tyłu nadwozia (odkształcona), podłoga bagażnika (odkształcona).

W wyniku uderzenia w tył, samochód D. (...) został odrzucony do przodu i zatrzymał się bez uderzenia w poprzedzający go pojazd. Prędkość zderzeniowa wynikająca z uszkodzeń pojazdów wynosiła około 15 km/h, a przyrost prędkości samochodu D. (...) po zderzeniu wynosił 10 km/h. Zderzenie trwało około 200 ms.

W wyniku kolizji polegających na uderzeniu w tył pojazdu przez inny pojazd mogą powstawać obrażenia szyjnej części kręgosłupa - odgięciowe urazy kręgosłupa szyjnego typu „whiplash", w tym obrażenia powódki.

Dowód:

-

opinia biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej mgr inż. A. Ś., k. 68-76

-

opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii narządu ruchu lek. med. B. J., k. 127-130

Po przedmiotowym zdarzeniu, powódka poddała się konsultacjom lekarskim:

-

w dniu 14 października 2014 r. otrzymała skierowanie do szpitala oraz skierowanie do laboratorium od lekarza pediatry;

-

w dniu 17 października 2014 r. u lekarza neurologa z rozpoznaniem powierzchniowego urazu powłok głowy, przewlekłego pourazowego bólu głowy, skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa i bólu karku. Równocześnie ustalono bolesność ruchów kręgosłupa szyjnego, wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych oraz ograniczenie skrętów szyi do 40 stopni. Równolegle u powódki stwierdzono brak objawów ogniskowych ze strony centralnego układu nerwowego, objawów oponowych oraz cech wzmożonego ciśnienia śródczaszkowego;

-

w dniu 17 października 2014 r. u specjalisty ortopedy traumatologa z zaleceniem oszczędnego trybu życia z zakazem dźwigania, spanie na wałku pod karkiem oraz dalszej diagnostyki w razie braku poprawy stanu zdrowia obejmującej RTG czynnościowe kręgosłupa szyjnego [przód-tył] oraz ambulatoryjną konsultację neurologiczną.

Dowód

-

opinia lekarska lekarza neurologa, k. 11

-

skierowanie do szpitala, k. 12

-

skierowanie do laboratorium, k. 13

-

opinia lekarska lekarza ortopedy traumatologa, k. 14

Na leczenie i konsultacje medyczne powódka wydatkowała kwotę 250,00 zł. Dowód

-

paragon fiskalny, k. 14

-

paragon fiskalny, k. 15

-

rachunek nr (...), k. 16

W dniu 10 listopada 2014 r. strona pozwana otrzymała wezwanie powódki do zapłaty kwoty 10 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdą oraz kwoty 250,00 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów leczenia.

Strona pozwana odmówiła powódce wypłaty żądanej przez nią kwoty tak z tytułu zadośćuczynienia, jak i odszkodowania.

Dowód

-

wezwanie do zapłaty z dowodem doręczenia, k. 10 i k.7

-

pismo strony pozwanej z dnia 26 listopada 2014 r., k. 8

-

akta szkody 100- (...) (płyta CD), k. 26

W zakresie neurologicznym stan powódki jest prawidłowy, nie stwierdza się ograniczenia ruchomości kręgosłupa - stan po urazie głowy i kręgosłupa bez następstw w postaci stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. U powódki nie stwierdza się wykładników zespołu bólowego w postaci wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych, jak również obecności objawów korzeniowych. U powódki nie stwierdza się ogniskowych i ubytkowych objawów uszkodzenia układu nerwowego, jak również trwałych ani długotrwałych następstw urazu kręgosłupa. Uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi 0%.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii dr nauk med. M. Z., k. 88-89

W toku badania z zakresu ortopedyczno-traumatologicznym stwierdzono, iż w wyniku zdarzenia z dnia 13 października 2016 r. powódka doznała skręcenia kręgosłupa szyjnego z przeciążeniowym zespołem bólowym oraz stłuczenia klatki piersiowej.

Pod względem ortopedyczno-traumatologicznym zdarzenie z dnia 13 października 2014 r. nie spowodowało trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki. Obrażenia ciała i związane z tym dolegliwości bólowe miało wpływ na życie powódki, zwłaszcza w początkowym okresie po kolizji - powódka miała trudności z wykonywaniem codziennych obowiązków, przy czym nie wymagała przy nich pomocy osób trzecich. Obrażenia wymagały ograniczenia normalnej aktywności fizycznej.

Obecnie odczuwane okresowo dolegliwości bólowe, jako następstwo kolizji z dnia 13 października 2014 r., nie stanowią przeszkody w codziennym życiu rodzinnym powódki i nie ograniczają wykonywania przez powódkę czynności życia codziennego, w tym nie ograniczają uprawniania sportów oraz korzystania z innych rozrywek. Powódka może w sposób normalny wypełniać funkcje społeczne i rodzinne.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii narządu ruchu lek. med. B. J., k. 127-130

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Zgodnie z treścią art. 805 § 1 i § 2 pkt 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę (§ 1). Przy ubezpieczeniu majątkowych świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (§ 2).

Odpowiednio do treści art. 817 § 1 i § 2 k.c: „Ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku" (§ 1). „Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w §1".

Podobną konstrukcję ustawodawca przyjmuje w zakresie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Przez taką umowę - odpowiednio do treści art. 822 § 1 k.c. - ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (art. 822 § 2 k.c). Na mocy art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Jak stwierdza się w powyższym zakresie w orzecznictwie sądów polskich „ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej sięga (...] tak daleko, jak odpowiedzialność cywilna ubezpieczającego, która ma charakter wtórny do odpowiedzialności cywilnej wskazanego w ustawie lub w umowie podmiotu" (por. uzasadnienie do: wyroku SA w Krakowie z dnia 23 grudnia 2014 r., sygn. akt I ACa 1378/14, wyroku SA w Warszawie z dnia 10 czerwca 2014 r., sygn. akt VI ACa 1548/13].

Powyższe rozwiązania normatywne, a także związana z nim interpretacja przepisów prawa, korespondują z regulacją zawartą w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2013 r. poz. 392 z późn. zm. -dalej: ustawa ubezpieczeniowa]. Przepis art. 4 pkt 1 ustawy ubezpieczeniowej, jako ubezpieczenie obowiązkowe, wymienia ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych]. Na mocy art. 9 ust. 1 i ust. 2 ustawy ubezpieczeniowej: „Umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków (ust. 1), przy czym umowa ubezpieczenia obowiązkowego w/w odpowiedzialności cywilnej obejmuje również szkody wyrządzone umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa ubezpieczającego lub osób, za które ponosi on odpowiedzialność (ust. 2). Na mocy art. 9a ustawy ubezpieczeniowej umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje w/w szkody, które są następstwem zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Z kolei poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 zd. 1 ustawy ubezpieczeniowej]. Dodatkowo należy wskazać, że odpowiednio do treści art. 14 ust. 1 ustawy ubezpieczeniowej: Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie". W przypadku gdyby wyjaśnienie w w/w terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania (art 14 ust. 2 ustawy ubezpieczeniowej).

Odnośnie podstawy prawnej dochodzonego pozwem roszczenia należy wskazać że zgodnie z treścią art. 415 k.c: „Kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia", przy czym zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 1 k.c). W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 k.c).

Obowiązek naprawienia szkody ulega odpowiedniemu zmniejszeniu jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron (art. 362 k.c). Z kolei naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (art. 363 § 1 k.c). Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (art. 363 § 2 k.c).

Na mocy art. 444 § 1 k.c: „W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu". W powyższych przypadkach

Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 k.c). Co istotne, w zakresie ustalania wysokości zadośćuczynienia konieczne jest uwzględnienie wszystkich okoliczności właściwych dla określonego przypadku. Jak stwierdza się w orzecznictwie Sądu Najwyższego, którego stanowisko Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela w całości, o rozmiarze należnego zadośćuczynienia pieniężnego w sposób oczywisty decyduje rozmiar doznanej krzywdy, w tym: stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw zdarzenia, wiek poszkodowanego, rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa, konieczność korzystania z pomocy osób trzecich oraz inne czynniki podobnej natury (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2004 r., sygn. akt V CK 282/03, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 roku, sygn. akt V CSK 245/07, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2010 r., sygn. akt II CSK 94/10, Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2010 roku, sygn. akt I PK 95/10).

Niewymierny charakter w/w okoliczności skutkuje istnieniem po stronie Sądu obowiązku wyważenia ich znaczenia oraz siły kształtującej zakres cierpienia osoby pokrzywdzonej, przy równoczesnym uwzględnieniu procentowego uszczerbku na zdrowiu jako kryterium pomocniczego w ustalaniu odpowiedniego zadośćuczynienia należnego osobie pokrzywdzonej czynem niedozwolonym, choć nie mechanicznie, albowiem w prawie cywilnym wysokość zadośćuczynienia jest zindywidualizowana (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2005 r., I PK 47/05).

Równocześnie należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 6 k.c. w procesie ustalania istotnych okoliczności sprawy: „Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne". Powyższy przepis koresponduje z treścią art. 3 k.p.c. oraz art. 232 zd. 1 k.p.c, na mocy których strony obowiązane są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Równocześnie, Sąd dokonuje oceny wiarogodności i mocy dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (art. 233 § 1 k.p.c).

W świetle powyższego należy wskazać, iż fakt ubezpieczenia pojazdu F. (...), nr rej. (...), którym kierował sprawca zdarzenia z dnia 13 października 2014 r., jak i samo sprawstwo zdarzenia jest bezsporny, a równolegle wynika z treści akt szkody nr 100- (...) oraz zaświadczenia z Komendy Miejskiej Policji w L. z dnia 30 października 2014 r.

Z kolei przebieg tego zdarzenia oraz zasadnicze skutki zdarzenia dodatkowo zostały opisane przez świadków: M. C., A. C., U. U. oraz samą powódkę, przy czym istotne okoliczności sprawy, tj. charakter, siłę oraz przebieg w czasie samej kolizji pomiędzy w/w pojazdem (F. (...)) a pojazdem, w którym jako pasażerka przebywała powódka (D. (...), nr rej. (...)) przy uwzględnieniu uszkodzeń, w szczególności pojazdu D. (...), skorygował biegły sądowy z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej mgr inż. A. Ś., który wskazał na możliwość powstania po stronie powódki obrażeń ciała (skręcenie kręgosłupa szyjnego z przeciążeniowym zespołem bólowym oraz stłuczenia klatki piersiowej), jednakże równocześnie podniósł, iż prędkość zderzeniowa pojazdów - wynikająca z ich uszkodzeń - wynosiła około 15 km/h, a przyrost prędkości samochodu D. (...) po zderzeniu wynosił 10 km/h.

Odnośnie skutków zdrowotnych zdarzenia, twierdzenia w/w biegłego potwierdził bezpośrednio biegły sądowy z zakresu ortopedii i traumatologii narządu ruchu lek. med. B. J., a uzupełniająco biegła sądowa z zakresu neurologii dr nauk med. M. Z.. W konsekwencji fakt powstania u powódki obrażeń oraz skutków tych obrażeń w postaci dolegliwości bólowych i ruchowych należy uznać w sprawie za wykazany.

W świetle powyższego, Sąd rozstrzygając niniejszą sprawę wziął pod uwagę podstawę faktyczną, z której powódka wyprowadzała swe żądanie.

W tym zakresie wątpliwości Sądu nie budził fakt konieczności zasądzenia na rzecz powódki kwoty 250,00 zł tytułem poniesionych przez nią kosztów leczenia. Jak wynika z przedłożonych w sprawie opinii lekarskich lekarza neurologa i lekarza ortopedy traumatologa, powódka poddała się badaniom lekarskim w związku ze zdarzeniem z dnia 13 października 2014 r. i odniesionymi obrażeniami karku oraz klatki piersiowej, jak również została skierowana do szpitala oraz laboratorium, a łączna kwota wydatkowana przez powódkę w związku z wizytami lekarskimi wyniosła właśnie 250,00 zł (100 zł, 80 zł, 70 zł], co wynika bezpośrednio z treści przedłożonych w sprawie paragonów oraz rachunku nr (...). W sposób oczywisty przesłanką negatywną uwzględnienia powództwa w tym zakresie nie może być udanie się przez powódkę na wizyty lekarskie w gabinetach prywatnych, albowiem, to od powódki, jako poszkodowanej i pokrzywdzonej, zależy kierunek podjętego leczenia, a ten kierunek nie wykracza poza ramy zasadne i znajdujące poparcie w odniesionych obrażeniach i wynikających z nich dolegliwości. Równocześnie bezsporne jest wydatkowanie przez powódkę kwoty 250,00 zł na leczenie.

W zakresie zadośćuczynienia Sąd wziął pod uwagę, iż powódka w pozwie jednoznacznie wskazała, że kwota 5 000,00 zł stanowi adekwatny ekwiwalent doznanych cierpień i krzywd z uwagi na rozmiar trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, jakiego doznała w wyniku wypadku, oraz zmian jakie spowodował on w jej życiu, a także niepewność rokowań co do poprawy jej stanu zdrowia ze wskazaniem na niepomyślny ich przebieg. W ocenie Sądu żaden z wyżej wskazanych wyznaczników wysokości żądanej sumy na poczet zadośćuczynienia nie został wykazany w sprawie. Jak wynika bowiem z treści opinii biegłego sądowego z zakresu neurologii dr nauk med. M. Z. w zakresie neurologicznym stan powódki jest prawidłowy, nie stwierdza się u niej ograniczenia ruchomości kręgosłupa -stan po urazie głowy i kręgosłupa bez następstw w postaci stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Nadto u powódki nie stwierdza się wykładników zespołu bólowego w postaci wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych, jak również obecności objawów korzeniowych. U powódki nie stwierdza się ogniskowych i ubytkowych objawów uszkodzenia układu nerwowego, jak również trwałych ani długotrwałych następstw urazu kręgosłupa. Uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi 0%. Podobnie sytuację zdrowotną powódki ocenia biegły sądowy z zakresu ortopedii i traumatologii narządu ruchu lek. med. B. J., który stwierdza, że zdarzenie z dnia 13 października 2014 r. nie spowodowało trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki. Obecnie odczuwane okresowo dolegliwości bólowe, jako następstwo kolizji z dnia 13 października 2014 r., nie stanowią przeszkody w codziennym życiu rodzinnym powódki i nie ograniczają wykonywania przez powódkę czynności życia codziennego, w tym nie ograniczają uprawniania sportów oraz korzystania z innych rozrywek. Powódka może w sposób normalny wypełniać funkcje społeczne i rodzinne. Powyższe opinie sądowe, choć odnoszące się do odrębnych aspektów funkcjonowania organizmu człowieka (neurologia / ortopedia - traumatologia), stanowią uzupełniający się i logicznie spójny opis stanu zdrowia powódki z uwzględnieniem wpływu na zdrowie zdarzenia z dnia 13 października 2014 r. Co więcej, do treści opinii biegłych (także biegłego mgr inż. A. Ś.) powódka nie wniosła zastrzeżeń, co w związku z zakresem zobowiązań kierowanych do jej pełnomocnika, stanowiło odzwierciedlenie akceptacji ujętych w opiniach ustaleń i wniosków. W konsekwencji, skoro u powódki nie może być mowy tak o długotrwałym, jak i trwałym uszczerbku na zdrowiu, a rokowania na przyszłość są pozytywne, albowiem powódka pod względem neurologicznym i ortopedycznym uznana została za osobę zdrową i już w obecnym stanie brak jest u niej ograniczeń w aktywności fizycznej, to w sposób oczywisty powódka nie mogła utrzymać się w żądaniu oznaczonym z tytułu zadośćuczynienia na kwotę 5 000,00 zł. Równocześnie, Sąd nie mógł stracić z pola widzenia, że powódka doznała uszkodzenia ciała w postaci skręcenia kręgosłupa szyjnego z przeciążeniowym zespołem bólowym oraz stłuczenia klatki piersiowej. W tym zakresie biegły sądowy lek. med. B. J. bezpośrednio wskazuje, że w wyniku zdarzenia z dnia 13 października 2016 r. powódka doznała skręcenia kręgosłupa szyjnego z przeciążeniowym zespołem bólowym oraz stłuczenia klatki piersiowej, a obrażenia ciała i związane z tym dolegliwości bólowe miało wpływ na życie powódki, zwłaszcza w początkowym okresie po kolizji, albowiem powódka miała trudności z wykonywaniem codziennych obowiązków. Taki stan rzeczy wymagał wyważenia zakresu, w jakim żądanie powódki należało uznać za uzasadnione. Sąd stwierdził, iż kwota 1 250,00 zł (1/4 roszczenia w tym zakresie) będzie adekwatna do zakresu, charakteru i trwałości dolegliwości związanych ze zdarzeniem z dnia 13 października 2014 r., w tym do faktu zasadniczego skumulowania się tych dolegliwości w okresie miesiąca od dnia zdarzenia, braku szerszych konsultacji medycznych powódki w okresie po zdarzeniu oraz braku negatywnego wpływu skutków tego zdarzenia na życie powódki w chwili obecnej. Oczywiście, Sąd w ramach przeprowadzonej analizy rozważał również deklarowany przez powódkę fakt zaniechania przez nią nauki jazdy samochodem i zaprzestania uczęszczania na kurs nauki jazdy ze względu na zdarzenie z dnia 13 października 2014 r., jednakże uznał, iż zaistnienie takiej sytuacji nie może wpływać na rozmiar zadośćuczynienia. Elementem składowym świadomości każdego kierowcy pojazdu samochodowego powinno być bowiem ryzyko związane z poruszaniem się pojazdem w ruchu drogowym, a ewentualna obawa kolizji drogowej powinna stanowić asumpt do dochowania należytej staranności w kierowaniu pojazdem. Tak samo powinno oddziaływać uczestnictwo w kolizji drogowej, które w przypadku powódki nie miało charakteru dramatycznego, drastycznego, czy nadmiernie obciążającego (powódka uczestniczyła, jako pasażer w kolizji pojazdów przy prędkości zderzeniowej na poziomie 15 km/h i wzrostowi prędkości pojazdu, w którym przebywała o 10 km/h bez następczego uderzenia w pojazd poprzedzający). Dalej idące skutki psychiczne uczestnictwa w kolizji drogowej - na które nie powoływał się np. A. C. (1. 23 w chwili zdarzenia, kierujący pojazdem, w który uderzył F. (...)) - wydają się mieć charakter subiektywny i nie znajdują poparcia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. W szczególności w sprawie nie wnioskowano w tym zakresie o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychologa lub psychiatry, a Sąd w świetle profesjonalnego zastępstwa procesowego powódki nie widział podstaw do przeprowadzenia tego dowodu z urzędu. Konsekwencją powyższego ewentualne dolegliwości natury psychicznej powódki, jako niepotwierdzone obiektywnym źródłem dowodowym, musiało skutkować uznaniem, iż ich istnienie nie zostało wykazane. Co więcej, biegli sądowi: lek. med. B. J. i dr nauk med. M. Z. nie

uznali, iż mając na uwadze stan zdrowia powódki konieczne jest przebadanie jej przez biegłego z innej dziedziny medycyny.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie wskazanych wyżej przepisów prawa orzekł jak w punkcie I i II wyroku, przy czym w zakresie odsetek ustawowych Sąd uwzględnił zakres żądania strony powodowej (rodzaj odsetek ustawowych - art. 359 k.c. oraz art. 481 k.c), a w zakresie dat początkowych naliczania odsetek Sąd przyjął za miarodajną datę 11 grudnia 2014 r. Nie ulega bowiem wątpliwości, że strona pozwana została wezwana przez powódkę do zapłaty kwoty 10 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 250,00 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów leczenia, a wezwanie doręczone zostało w dniu 10 listopada 2014 r. (powyższe bezpośrednio wynika z treści dowodu doręczenia stronie pozwanej wezwania). W konsekwencji ustawowo oznaczony termin do zadośćuczynienia wezwaniu (30 dni) upłynął w dniu 10 grudnia 2014 r. W tym zakresie w ocenie Sądu w toku postępowania nie zaistniały okoliczności faktyczne, które upoważniałyby stronę pozwaną do zastosowania dalej idącego terminu, tj. do działania odpowiednio do wyżej przywołanego art. 14 ust. 2 ustawy ubezpieczeniowej.

W punkcie III wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu mając na uwadze ogólną zasadę obciążania stron kosztami procesu (art. 98 k.p.c.) oraz modyfikację tej zasady wynikającą z treści art. 100 k.p.c, zgodnie z którym: „W razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu".

W niniejszym postępowaniu powódka wygrała sprawę w 28 procentach. Na koszty procesu powstałe po stronie powódki składały się kwoty: 1 217,00 zł (wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa), 263,00 zł (opłata sądowa od pozwu), 500,00 zł (zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłych). W związku z wygraną w 28% na rzecz powódki podlegała zwrotowi kwota 554,40 zł, tj. suma odpowiednio kwot: 340,76 zł, 73,64 zł i 140,00 zł. Na koszty procesu powstałe po stronie pozwanej składały się kwoty: 1217,00 zł (wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa), i 500,00 zł (zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłych). W związku z wygraną w 72% na rzecz strony pozwanej podlegała zwrotowi kwota 1 236,24 zł tj. suma odpowiednio kwot: 876,24 zł i 360,00 zł. Różnica powyższych kosztów stron wyliczonych przy uwzględnieniu stosunku ich żądania do rzeczywistej treści rozstrzygnięcia w zakresie należności głównej (28% do 72%) wynosi 681,84 zł. W związku z powyższym, Sąd orzekł, jak w punkcie III wyroku.

W punkcie IV wyroku Sąd orzekł mając na uwadze, iż Skarb Państwa w sprawie tymczasowo wydatkował łącznie kwotę 449,29 zł na pokrycie brakujących kosztów wynagrodzenia biegłych sądowych oraz kosztów stawiennictwa świadków na rozprawie. W związku z zakresem wygranej w sprawie po stronie pozwanej powstał obowiązek uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kwoty 125,80 zł, a po stronie powódki kwoty 323,49 zł (art. 108 k.p.c w związku z art. 100 k.p.c. w związku z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych).

W tym stanie rzeczy, orzeczono, jak w sentencji.

IC 288/15

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w rep.,

1.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powódki r.pr. W. G.,

2.  kal. 14 dni.

Z., dnia 31 sierpnia 2016 roku